niedziela, 31 sierpnia 2014

Żółkiewszczacy. Eugeniusz Frankowski


Eugeniusz Frankowski, archeolog, etnolog, iberysta, baskolog, muzeolog. Urodził się 22 lutego 1884 r. w Siedlcach, uczęszczał do gimnazjum w Siedlcach i Żytomierzu, a następnie studiował przyrodoznawstwo na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie w 1921 r. otrzymał tytuł doktora archeologii. W 1922 r. uzyskał habilitację z etnografii i etnologii na Uniwersytecie Warszawskim, a w 1926  tytuł profesora na Uniwersytecie w Poznaniu. 
W 1914 roku wyjechał na badania do Maroka i na Półwysep Iberyjski. Do Polski powrócił dopiero w 1920 roku. Lata spędzone za granicą zaowocowały znajomością języków: hiszpańskiego, portugalskiego i baskijskiego. Dzięki swoim osiągnięciom E. Frankowski stał się częścią  historii etnologii polskiej i hiszpańskiej. W okresie międzywojennym nie rozstał się jednak całkowicie z iberystyką i w 1933 roku ukazały się jego „Regjony Hiszpanji”.
 W okresie międzywojennym pełnił nieodpłatnie funkcję dyrektora Muzeum Etnograficznego w Warszawie, którego działalność była finansowana przez Wydział Nauki Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. W rezultacie Muzeum Etnograficzne stało się państwową instytucją muzealną i zyskało rangę placówki centralnej. Pod zarządem wybitnego etnografa i menedżera, jakim okazał się dyrektor Frankowski, muzeum szybko się rozwijało. Nowoczesne spojrzenie na techniki wystawiennicze oraz wszechstronna działalność naukowa i edukacyjna przeobraziły muzeum w nowoczesną placówkę. Świadczy o tym najlepiej wzrost liczby gromadzonych obiektów (1922 r.–8954 szt., 1939 r. ok.–30 000). Biblioteka Muzeum Etnograficznego należała do najbogatszych bibliotek etnograficznych w kraju. Równie ważne i wartościowe były zbiory archiwum i fonoteki. Pod kierunkiem Frankowskiego kręcono filmy krótkometrażowe o muzeum, które były wyświetlane jako dodatek do kroniki na terenie całego kraju. Placówka zgromadziła wokół siebie wybitnych etnografów i społeczników. 
Eugeniusz Frankowski był członkiem wielu towarzystw naukowych, opublikował kilkadziesiąt prac badawczych, z tego część w językach: hiszpańskim, francuskim, portugalskim i niemieckim. Lata II wojny światowej spędził w Warszawie, gdzie był wykładowcą Tajnego Uniwersytetu Ziem Zachodnich. Jeszcze przed zakończeniem wojny, w kwietniu 1945 roku, prof. Eugeniusz Frankowski powrócił do Poznania. W latach 1945-1950 był ponownie dyrektorem Instytutu Etnologicznego, a później dyrektorem/kierownikiem Katedry i Zakładu Etnografii Uniwersytetu Poznańskiego (1950-1952, 1953-1956). Zmarł 7 lutego 1962 r.


Brak komentarzy:

Prześlij komentarz