Sztafeta Pokoleń
Niestrudzony
w łączeniu pokoleń Żółkiewszczaków inż. Adam
Bogucki - siedlczanin –
w wakacyjnej rozmowie telefonicznej poinformował mnie, że w lokalnej, trójmiejskiej gazecie znalazł informację o Stanisławie Mieszkowskim absolwencie Gimnazjum im. Hetmana Stanisława Żółkiewskiego w Siedlcach z roku 1923. Niewielka notatka ukazywała tragiczne losy niezwykłego człowieka, którego w jakimś stopniu ukształtowała siedlecka szkoła. Już jako siedemnastoletni gimnazjalista podjął decyzję o walce w wojnie 1920 roku. Ochotniczo zgłosił się w szeregi Wojska Polskiego. Po zakończeniu działań wojennych powrócił do Siedlec, gdzie w 1923 roku zdał egzamin maturalny w Gimnazjum Hetmana Stanisława Żółkiewskiego. Następnie podjął naukę w Oficerskiej Szkole Marynarki Wojennej w Toruniu i „Ecole des officires canonniers” w Tulonie (Francja). Znakomicie wyszkolony pracował na odpowiedzialnych stanowiskach w Polskiej Marynarce Wojennej. Po wybuchu II wojny światowej zasłynął jako niezwykły dowódca broniący polskiego Wybrzeża. Kiedy doszło do kapitulacji Półwyspu Helskiego, dostał się do niewoli niemieckiej i resztę wojny spędził w oflagach: X B Nienburg, XVIII B Spittal i II C Woldenberg. W 1945 roku po wyjściu z oflagu zdecydował się powrócić na Wybrzeże, by z innymi przedwojennymi oficerami organizować odradzającą się w Polsce Marynarkę Wojenną. Niestety, pojałtańska rzeczywistość nie przyniosła Polakom nic dobrego. Przy pomocy rosyjskich oficerów przygotowano prowokację wymierzoną w przedwojenną polską kadrę oficerską, w wyniku której oskarżono wielu oficerów, a wśród nich Komandora Stanisława Mieszkowskiego o tzw. „spisek komandorów”. Aresztowany 20 października 1950 roku przez funkcjonariuszy Głównego Zarządu Informacji MON, po brutalnym śledztwie został skazany przez Najwyższy Sąd Wojskowy na karę śmierci pod fałszywymi zarzutami działalności szpiegowskiej. Karę śmierci wykonano 16 grudnia 1952 roku na Mokotowie w Warszawie, a ciało pochowano - anonimowo - prawdopodobnie na Powązkach w kwaterze na „Łączce”.
w wakacyjnej rozmowie telefonicznej poinformował mnie, że w lokalnej, trójmiejskiej gazecie znalazł informację o Stanisławie Mieszkowskim absolwencie Gimnazjum im. Hetmana Stanisława Żółkiewskiego w Siedlcach z roku 1923. Niewielka notatka ukazywała tragiczne losy niezwykłego człowieka, którego w jakimś stopniu ukształtowała siedlecka szkoła. Już jako siedemnastoletni gimnazjalista podjął decyzję o walce w wojnie 1920 roku. Ochotniczo zgłosił się w szeregi Wojska Polskiego. Po zakończeniu działań wojennych powrócił do Siedlec, gdzie w 1923 roku zdał egzamin maturalny w Gimnazjum Hetmana Stanisława Żółkiewskiego. Następnie podjął naukę w Oficerskiej Szkole Marynarki Wojennej w Toruniu i „Ecole des officires canonniers” w Tulonie (Francja). Znakomicie wyszkolony pracował na odpowiedzialnych stanowiskach w Polskiej Marynarce Wojennej. Po wybuchu II wojny światowej zasłynął jako niezwykły dowódca broniący polskiego Wybrzeża. Kiedy doszło do kapitulacji Półwyspu Helskiego, dostał się do niewoli niemieckiej i resztę wojny spędził w oflagach: X B Nienburg, XVIII B Spittal i II C Woldenberg. W 1945 roku po wyjściu z oflagu zdecydował się powrócić na Wybrzeże, by z innymi przedwojennymi oficerami organizować odradzającą się w Polsce Marynarkę Wojenną. Niestety, pojałtańska rzeczywistość nie przyniosła Polakom nic dobrego. Przy pomocy rosyjskich oficerów przygotowano prowokację wymierzoną w przedwojenną polską kadrę oficerską, w wyniku której oskarżono wielu oficerów, a wśród nich Komandora Stanisława Mieszkowskiego o tzw. „spisek komandorów”. Aresztowany 20 października 1950 roku przez funkcjonariuszy Głównego Zarządu Informacji MON, po brutalnym śledztwie został skazany przez Najwyższy Sąd Wojskowy na karę śmierci pod fałszywymi zarzutami działalności szpiegowskiej. Karę śmierci wykonano 16 grudnia 1952 roku na Mokotowie w Warszawie, a ciało pochowano - anonimowo - prawdopodobnie na Powązkach w kwaterze na „Łączce”.
Dopiero
od roku 2012 sprawa mordu politycznego na oficerach Marynarki Wojennej nabrała
rozgłosu. Rodziny i przyjaciele pomordowanych starają się odkryć okrutną prawdę
z historii Polski XX wieku. Wśród nich jest Syn Komandora, dr Witold Mieszkowski,
autor wielu publikacji na temat tragicznych losów oficerów w PRL-u.
Pamięć
o przeszłych pokoleniach Polaków i ich losach jest miarą patriotyzmu. Starsi
Żółkiewszczacy zaangażowani w życie szkoły zbierają i przekazują materiały
historyczne, współorganizują kolejne zjazdy, budują tym samym tożsamość
narodową, dając jednocześnie nowym rocznikom absolwentów liceum ważne sygnały,
dotyczące ich przyszłych wyborów życiowych.
Wspomniany
na początku inż. Adam Bogucki wraz
ze swoimi Kolegami dyskretnie wpływał
na działanie nauczycieli i uczniów – czym zasłużył sobie na szacunek wielu Żółkiewszczaków.
na działanie nauczycieli i uczniów – czym zasłużył sobie na szacunek wielu Żółkiewszczaków.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz